Rozdział 1

Ś... świat... światłość. Czysta energia. Przeraża, a jednocześnie... Czuję ją w każdej komórce mojego ciała. Mojego? Ja... jestem... Czym jestem?

Atakuje mnie nagły spazm, gwałtownie wyrywając z niesamowitej wizji. Leżę w bezwładzie, nie mogąc zmusić członków do najmniejszego ruchu. Wciąż czuję przenikające do szpiku kości ostatki elektryczności. Krzyk więźnie mi w gardle.

Otwieram szeroko oczy i wszechogarniające światło ostatecznie ustępuje mroku nocy. Widzę otoczenie tylko na tyle, na ile pozwala blask ulicznych lamp, wpadający z lewej strony przez niezasłonięte okno. Wystarczający, żebym rozpoznał zagracone półki i czyste płótna, wciśnięte pomiędzy komodą a ścianą. Jestem w mojej sypialni, w łóżku. Jestem... bezpieczny.

To był tylko zły sen, nic więcej — uświadamiam sobie i walące serce zaczyna się uspokajać, z każdym uderzeniem wybijając rytm odrobinę wolniej. Łapię głębokie oddechy, powtarzając w myślach: wdech — wydech, wdech — wydech... Wierzchem drżącej dłoni przecieram czoło mokre od potu i kieruję wzrok z popękanego sufitu na seledynowe cyfry elektronicznego zegarka. Dochodzi północ.

Wciąż leżąc, wyciągam przed siebie ręce, jakbym chciał dosięgnąć staromodnego, pozłacanego żyrandola, i uważnie studiuję je w bladym świetle. Dostrzegam maleńkie iskierki, tańczące na opuszkach kościstych palców. Osobliwe. Doprawdy osobliwe. By się ich pozbyć, zaciskam dłonie w pięści i dopiero wtedy opuszczam je z powrotem na kołdrę, czując przyjemnie miękki materiał flanelowej pościeli.

Sen wydawał się taki prawdziwy. Na tyle, bym na moment stracił kontrolę i użył mocy. Niemal niezauważalnej ilości, lecz to wciąż alarmujące. Jakbym podskórnie wyczuł zagrożenie albo... obecność. Zupełnie jak... więź. Ale to przecież niemożliwe. Odkąd tu przybyliśmy, nigdy... Nie, to na pewno przez stres. Nic więcej.

Powinienem spróbować zasnąć. Nie mogę wyglądać jak żywy trup pierwszego dnia na nowym stanowisku. Nie żeby odpoczynek mógł jakoś pomóc mojej wątłej fizjonomii, ale brak sińców na pewno byłby pomocny. Ludzie w końcu przychodzą do muzeum po to, by podziwiać dzieła sztuki, a nie wymizerowanego kustosza, snującego się z kąta w kąt — wzdycham, głośno wypuszczając powietrze w pustkę.

Obracam się więc na bok, plecami do okna, i nakrywam pod samą szyję. Staram się oczyścić myśli, lecz bezskutecznie — mój umysł błądzi, nie potrafiąc się uspokoić, wciąż podsuwa nowe strzępy snu: ból, krzyk i światłość. Obrazy materializują się, by po chwili zniknąć we mgle, a potem powracają i wszystko zaczyna się od nowa, za każdym razem przedłużając chwile mojego cierpienia o kolejne sekundy.

Może zaznam odrobiny spokoju, jeżeli przestanę stawiać opór i pozwolę całkowicie się im pochłonąć? Może wreszcie się nimi zmęczę? Zaciskam mocniej oczy i czekam. I czekam. I czekam. Ale sen nie przychodzi, nieważne, jak bardzo tego pragnę.

* * *

W końcu parę minut po piątej sfrustrowany zwlekam się z łóżka. Mam serdecznie dość tego bezsensu. Żebym przez głupi sen nie spał całą noc! Podobny epizod nie zdarzył mi się od lat. Co za absurd.

Ściągam z oparcia krzesła granatowo-biały szlafrok w wąskie pasy i zamaszystym ruchem narzucam go na drżące ramiona. Kwietniowe poranki wciąż są chłodne tym bardziej, kiedy mieszka się w starej kamienicy, a już w szczególności na samej górze, gdzie wiatr hula do woli, dudniąc o szyby.

Podchodzę do okna z zamiarem sprawdzenia temperatury, lecz zamiast tego dostrzegam w nim swoje blade odbicie i już wiem, że nici z planów ominięcia porannego mycia głowy. Palcami, możliwie najdelikatniej, staram się rozplątać zmierzwione włosy, gdyż sterczące na wszystkie strony, niczym lwia grzywa, są ostatnią rzeczą, jaką można by powiązać z eleganckim stylem, wymaganym od pracowników muzeum.

Przez chwilę stoję w całkowitym bezruchu i przymrużonymi oczami obserwuję otoczenie, wsłuchując się w ciszę poranka. Tylko w kilku mieszkaniach naprzeciwko palą się światła. Światło. Z tyłu głowy wciąż błąkają się nieprzyjemne myśli o tamtym koszmarze i choć nie potrafię przywołać już niepokojących obrazów, towarzyszące im przeczucie, że nie powinienem ich ignorować, nie chce odejść.

Wychodząc z sypialni, stawiam powolne, niezdarne kroki. Jeden za drugim po skrzypiącej dębowej podłodze. Ledwo mijam odmalowane na biało drzwi łazienki, gdy tracę równowagę. Na szczęście w ostatniej chwili łapię się ściany. Trzymając się jej, zmierzam wąskim korytarzykiem do salonu i od razu ciężko opadam na skrzypiącą pod moim ciężarem kanapę.

— Starość dopadła cię tak nagle, co, Leo? — Uśmiecham się pod nosem, choć właściwie wcale mi nie do śmiechu, ponieważ czuję się podle.

Łamie mnie w kościach i szumi w głowie, lecz wiem, że to już nie sprawka nieprzespanej nocy, bo ten stan trwa od tygodni, nasilając się głównie porankami. Z każdym dniem jest coraz gorzej, coraz mniej we mnie sił i chęci do podejmowania zwykłych, codziennych czynności. Zdecydowanie brakuje mi energii, słodkiej, życiodajnej energii, ale wiem, że mogę jeszcze trochę wytrzymać, zanim będę musiał odnowić jej zapasy. Dopóki jestem w stanie normalnie funkcjonować, nie chcę tego robić. Nie mogę.

Nastawiam w kuchni ekspres, a potem, już z kubkiem parującego napoju w jednej ręce oraz z talerzykiem pełnym maślanych bułeczek w drugiej, przenoszę się do salonu i włączam gramofon, nie siląc się nawet na zmianę płyty. Niewielkie wnętrze wypełnia się dźwiękami „Wiosny” Vivaldiego, a także zapachem świeżo parzonej kawy z dodatkiem cukru i śmietanki. Od razu przyjemniej. Upijam kilka łyków i powoli dochodzę do siebie.

* * *

Krótsza wskazówka wciśniętego w kąt zegara wraz z rozbrzmiewającym po salonie kurantem przesuwa się na szóstkę, tym samym rozpraszając moją uwagę. Ach, zostało jeszcze tyle czasu do wyjścia. Przymykam oczy, starając się z powrotem chłonąć muzykę, ale to już nie jest to samo.

Moje myśli szybko obierają tor, od którego najchętniej trzymałbym się z daleka — problemy dnia powszedniego. I tak przemykają mi przed oczami żałośnie uboga zawartość lodówki, wysypujące się z kosza śmieci, niezrobione pranie i oczywiście mój faworyt: kupka nieotworzonych jeszcze listów z rachunkami do zapłacenia. Kiedyś życie było prostsze, mniej atrakcyjne, ale bez wątpienia prostsze.

Póki obrazy nadchodzących obowiązków są w miarę świeże, przenoszę się za biurko, żeby uzupełnić nowy tydzień w planerze. Muszę przyznać, że to wprost genialny wynalazek dla tak zdezorganizowanej osoby jak ja. Bez niego czuję się jak bez ręki, i to tej dominującej.

Wyciągam z górnej szuflady notatnik w twardej oprawie o morskiej barwie. Zdejmuję gumkę trzymającą strony razem i przekartkowuję do pierwszej czystej strony. Na samej górze wpisuję dzisiejszą datę — czternastego kwietnia — i zabieram się do pracy.

Uch, powinienem był zrobić główne notatki w niedzielę. Ale jak miałem się oprzeć takim historiom? — Mój wzrok zatrzymuje się na stosie skandynawskich kryminałów, leżących pod stolikiem kawowym. No cóż, nie chciało się wtedy, to teraz trzeba ponadrabiać zaległości.

Kiedy dopisuję kolejne punkty na kremowym papierze notatnika, wizja tego tygodnia powoli zaczyna się klarować. Nic wyszukanego — codziennie po pracy wychodzę na spacer z Nico, we wtorek odwiedzę antykwariat, bo mają nową dostawę, w czwartek oddam książki do biblioteki, w piątek wybiorę się na targ, a w sobotę wieczorem udzielę lekcji rysunku Benedetcie — ale daje mi to poczucie stabilności. Niewielkie rzeczy, które trzymają mnie przy ziemi, zobowiązania, które muszę wypełnić, nie pozwalają mi poddać się, opaść na dno. Uporządkowane życie to uporządkowany, spokojny umysł. Niepokoje i demony mnie tutaj nie dosięgną, bo świadomość, że jestem potrzebny, że nie wiszę w próżni i muszę dbać nie tylko o siebie, pomaga pozostać mi w ryzach, brać odpowiedzialność za swoje czyny. Związałem ze sobą życia innych i nie mogę ich narażać.

* * *

W łazience przygotowuję rozgrzewającą kąpiel. Gdy woda z pluskiem leje się do wanny, wracam do sypialni po ubrania. Z odmętów komody wygrzebuję krawat w niebieskie prążki. Nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz nosiłem krawat. Czy będę umiał go chociaż porządnie zawiązać? Bogowie...

Z odrazą patrzę na nowiutkie czarne pantofle stojące pod krzesłem. Przywodzą obraz mąk, których doznałem przy ich kupnie. Godziny bezowocnego włóczenia się po sklepach tylko po to, by wrócić do pierwszego butiku i wziąć pierwszy model, który przymierzałem. Nie mówiąc już o non stop śledzących mnie, podejrzliwych spojrzeniach sprzedawców podczas tamtej wyprawy. A granatowy garnitur, teraz zawieszony w specjalnej plastikowej torbie na wieszaku, ledwie dwa dni temu przyniosłem z pralni chemicznej, bo kurzył się w szafie tak długo, że zaśmierdnął naftaliną. Na samą myśl o założeniu takiego pancerza robi mi się gorąco. Pomyśleć tylko, że będę go nosił przez najbliższe kilka lat. Brrr.

Wreszcie z powrotem w łazience, prawie cały zanurzony w wodzie, patrzę, jak para unosi się nad wanną. Wzlatuje, by po chwili zmieszać się z powietrzem i zniknąć. To wydaje się takie proste. Być może i ja powinienem rozważyć zniknięcie na jakiś czas? Znalazłbym jakieś spokojne miejsce, bez tego całego zgiełku turystycznego miasta. I tak za długo przesiadywałem we Florencji. Ludzie mogli zrobić się podejrzliwi. Wstając po szampon, kątem oka widzę swoje odbicie w lustrze zawieszonym nad umywalką. Ciekawe, czy brak zmarszczek przypisują cudom chirurgii plastycznej? Od czasu, kiedy tu przyjechałem powinienem mieć już ze trzydzieści parę lat. Nic dziwnego, że donna Violetta pytała mnie ostatnio o kremy. Szkoda, że nie odpowiedziałem jej czegoś satysfakcjonującego, a jak zwykle wyszedłem na głupca.

Głupcem — tym właśnie jestem. Niewygodne ubrania i kilka zainteresowanych spojrzeń potrafią wpędzić mnie w taki stan. Przywołać myśli o ucieczce. A przecież pokonywałem większe przeszkody, przetrwałem tyle niedogodności, że drapiący w szyję kołnierzyk powinien zostać uznany w porównaniu z nimi za nic. Zostałem cieniem samego siebie. Podrzędnym strachajłem, którego pierwszy lepszy sen jest w stanie wytrącić z równowagi. Powinienem się wstydzić za to, jak nisko upadłem. Kurt miał rację, nazywając mnie żałosnym tchórzem.

— Och, dość tego! — Gwałtownie wstaję, rozchlapując wodę dookoła.

Koniec użalania się nad sobą. To nigdy nie przynosi niczego dobrego. Przeszłość powinna pozostać tam, gdzie jej miejsce. Wybrałem to życie ponad stare i powinienem cieszyć się z tego, do czego w nim doszedłem. Awans tylko to potwierdza. Jeżeli Guglielmo uznał, że nadaję się na to stanowisko, dorównam jego wyobrażeniu, choćby nie wiem co. Sprawię, że staruszek będzie dumny.

* * *

Ostatnia prosta. Z daleka widzę dwupiętrowy, odmalowany farbą w odcieniu żółtej ochry budynek muzeum. Jego brązowe okiennice i obłożone piaskowcem półokrągłe wejście. Na myśl o gratulacjach czekających mnie zaraz po przekroczeniu progu moja pewność siebie, utrzymująca się przez całą drogę, drastycznie spada. Najchętniej uciekłbym prosto do biura, gdzie mógłbym spokojnie zająć się pracą i przeczekać cały ten szum.

Pedro, siedzący w kasie biletowej, zajmuje się szczotkowaniem swoich gęstych, czarnych wąsów, ale gdy tylko mnie spostrzega, odkłada czerwony grzebyk i energicznie macha na powitanie.

— Dobry dzionek, don Leonardo! — Jego tubalny głos odbija się echem od wysokiego sklepienia.

— Może być tylko lepszy. — Odmachuję mu z uśmiechem. Na szczęście nie wspomniał ani słowem o awansie. Może nikt nic nie powie i tak naprawdę nie mam się czym martwić?

Zatopiony w myślach idę dalej, prosto do mojego biura. Otwieram skrzypiące drzwi i dopiero widok siedzącego na moim fotelu zdziwionego Ricarda przypomina mi, że to już nie jest moje biuro ani mój fotel. Bąkam krótkie „przepraszam” i uciekam stamtąd jak najprędzej, czując na policzkach kompromitujące ciepło.

Zamykając za sobą drzwi już właściwego pomieszczenia, głośno wypuszczam powietrze. Dawny gabinet don Guglielma został porządnie wysprzątany. Zniknęła zawartość półek, a także wszystkie przedmioty z biurka, prócz sterty papierzysk do wypełnienia. Czuję się niezręcznie, kładąc na mahoniowym blacie swoją aktówkę. Mija chwila, nim decyduję zasiąść na jego miejscu, a kiedy już się przełamuję, to wydaje się nie w porządku — moje ciało nie pasuje do ukształtowanych przez lata krzywizn skórzanego fotela. Mam ochotę natychmiast wstać, lecz w ostatniej chwili moją uwagę przyciąga leżąca na samej górze sterty koperta z niczym więcej, jak moim imieniem. Doskonale znam to drobne, pochyłe pismo, toteż otwieram ją czym prędzej.

Drogi Leonardo,

wiem, że moja decyzja o zarekomendowaniu Cię na to stanowisko może wydawać się niespodziewana, wiedz jednak, że ufam, iż doskonale sobie poradzisz. Obserwowałem Cię i znam Twój brak wiary we własne możliwości, ale dostrzegłem również oddanie i zaangażowanie w nasze dzieło, a to wszystko, czego Ci potrzeba, by dobrze wykonywać tę pracę. Niczym się nie martw — a piszę to z pełną świadomością, gdyż doskonale wiem, jak lubisz się niepotrzebnie wszystkim zamartwiać — bo nie jesteś tu sam, Leonardo. Pamiętaj o tym.

Powodzenia,

Guglielmo

PS 1. Gdybyś kiedykolwiek potrzebował rady, nie wahaj się zadzwonić.

PS 2. I nie waż się zapomnieć o moim zaproszeniu. Wciąż liczę, że wypijemy ten kieliszek Chianti, który mi obiecałeś.

Odkładam list na biurko z westchnięciem. Staruszku, dlaczego musiałeś odejść na emeryturę? To miejsce bez ciebie już nie będzie takie samo. No i oczywiście, że przy...

Z zamyślenia wyrywa mnie pukanie. Natychmiast wrzucam list do szuflady i prostuję się, splatając ręce przed sobą, by wyglądać pewniej.

— Otwarte. — Mój głos nie jest tak głośny, jakbym chciał, na szczęście jednak dociera do osoby po drugiej stronie, bo drzwi od razu się otwierają.

Do środka wchodzi Cecile, dawna sekretarka Guglielma. Wygląda na zmęczoną. Okulary w cienkich, złotych oprawkach ma przekrzywione, a z koka wypadło jej kilka kosmyków ciemnych włosów. To do niej niepodobne i nieco mnie martwi, ale wolę nie pytać, by nie sprawić jej przykrości.

— Dzień dobry, don Leonardo.

— Dzień dobry, Cecile. O co chodzi?

— Mam problem z kopiarką — mówi, unosząc szczupłe ręce w geście bezradności.

— Znów zżera papier?

Kiwa głową, zakłopotana.

Wyrównuję stos formularzy, odkładam go na bok, po czym wstaję i zaczynam podążać za Cecile, która zdążyła już wyjść na korytarz.

— Don Mario pomaga teraz w magazynie — tłumaczy, odwracając się do mnie. — Nie chciałam go wołać do tak błahej sprawy, ale sama nie daję sobie z tym rady.

— Nie ma o czym mówić — macham ręką.

Gdy tylko dochodzimy do kopiarki, zauważam, że nawet nie jest włączona.

— Cecile? Czy na pewno...

— Niespodzianka! — Krzyk odbija się echem od ściany. Odwracam się i widzę zmierzających w moją stronę współpracowników. Przysadzista donna Violetta, znajdująca się na samym przedzie tego niecodziennego korowodu, pcha przed sobą wózek z wielkim tortem.

Patrzę w bok na Cecile, ale ona nic nie mówi, tylko szczerzy się od ucha do ucha.

— Przecież nie mam dziś urodzin — bąkam, nie rozumiejąc całej tej sytuacji.

— To z okazji twojego awansu, gołąbku — mówi ciepło donna Violetta.

Mam ochotę uderzyć się dłonią w czoło z własnej niedomyślności. Cały czas spodziewałem się gratulacji, ale czegoś takiego całkowicie nie przewidziałem.

— Zupełnie niepotrzebnie się fatygowaliście. — Drapię się w skroń. — To... to nic wielkiego.

— No wiesz, Leonardo? Ciasta będziesz odmawiał? — odzywa się Pedro, unosząc do góry grubą brew.

Patrzę to na ich twarze, to na czekoladowe cudo. Ach, zbyt dobrze znają moją słabość do słodkości.

— Właściwie czemu nie? — odpowiadam i już wiem, że jak zwykle niepotrzebnie się martwiłem. Guglielmo miał rację, nie jestem tu sam.

* * *

Wychodzę z muzeum na uliczkę prowadzącą prosto do centrum i... zamieram. Moje oczy rejestrują stojącą na środku chodnika wysoką postać, lecz mija chwila, nim zdaję sobie sprawę, że to nie przywidzenia, a rzeczywistość. Mój brat, stylowy jak zawsze, niezmieniony od naszego ostatniego spotkania, macha do mnie, jak gdyby nigdy nic. Jakbyśmy wcale nie urwali ze sobą kontaktu, kiedy postanowiłem odsunąć się od rodziny na jakiś czas. Jakbym już nie był zdrajcą i tchórzem.

— Witaj, Leo — mówi ze spokojem, wyciągając przed siebie do tej pory skrzyżowane, ręce i przenosi ciężar ciała na prawą nogę. Uśmiecha się zawadiacko. — Kopę lat.

— Kurt. — Jedyne, co jestem w stanie wydukać, to jego imię. Nic więcej nie przechodzi mi przez gardło.

Podchodzi do mnie tak szybko, że nie zdążam jakkolwiek zareagować. Spodziewam się, że mnie uderzy, gdy wyciąga rękę w moim kierunku, on jednak kładzie ją na moim ramieniu, a potem ściska po bratersku. Oszołomiony, o sekundę zbyt późno, by tego nie zauważył, odwzajemniam uścisk.

— Co ty tu...

— Stęskniłem się za tobą, braciszku — stwierdza rozbawiony.

I najwyraźniej całkowicie szczery.

Nie bardzo rozumiem jego zachowanie. Nigdy nie należał do osób trzymających urazy, ale to zupełnie coś innego. Jakby wymazał z pamięci naszą ostatnią rozmowę. Czyżby Pierwszy miał z tym coś wspólnego? A jeśli tak, to dlaczego?

— Chodź, przejdziemy się — kontynuuje, kiedy nie odpowiadam. — Nie będziemy tu chyba bezczynnie stać, co?

— O... oczywiście — odpowiadam. — Masz ochotę na dobrą kawę? Znam pewne miejsce.

— Jasne. Prowadź.

Idziemy w milczeniu — Kurt głównie przygląda się widokom jeszcze nie do końca rozkwitłej po zimie Florencji, a ja ukradkiem jemu. Czarne włosy błyszczą mu w słońcu, wygolone po bokach, dłuższe na środku i zaczesane do tyłu — ostatnio ciągle widuję mężczyzn z taką fryzurą na ulicach. Jak zwykle idealnie dopasował się do panującej mody i zwyczajów. Ma nawet jeden z tych nowoczesnych telefonów i od czasu do czasu zadziwiająco szybko stuka w jego ekran.

Studiuję jego profil, idealnie wręcz skrojony pod marmurową rzeźbę, szukając wskazówek, lecz wyraz twarzy Kurta jest zupełnie neutralny, więc w końcu nie wytrzymuję:

— Po co tak naprawdę przyjechałeś? — Od razu żałuję bezpośredniości tego pytania, ale on wydaje się zupełnie niezrażony.

— Zwyczajnie chciałem spędzić trochę czasu z moim bratem. To nie zbrodnia. — Kpiący uśmieszek błąka się po jego pełnych wargach, całkowicie zdradzając nieczyste zamiary.

— Kręcisz. Widzę, że kręcisz. Mów, o co chodzi.

Kurt przez chwilę nic nie mówi, patrzy tylko pusto w przestrzeń przed sobą, jakby zastanawiał się, jak przekazać mi to, co ma do powiedzenia. A potem spogląda mi prosto w oczy i wypala jak podekscytowane dziecko, które zbyt długo musiało trzymać niespodziankę w sekrecie:

— Czas wracać do domu, braciszku!

Mija chwila, zanim pojmuję prawdziwe znaczenie tych słów. Zatrzymuję się.

— To niemożliwe. Przecież... — urywam.

Kurt wyszczerza rząd równych zębów, ale się nie odzywa. Świetnie się teraz bawi.

— Czy ma to związek z tym, co się stało wczorajszej nocy?

Potwierdza moje przypuszczenie skinieniem głowy, po czym stwierdza:

— Wszyscy mieliśmy tę wizję. To może oznaczać tylko jedno: pojawił się Trzynasty. Dziwne, że od razu tego nie połączyłeś.

— Tak, dziwne — przyznaję bezmyślnie. Całe to szaleństwo zacznie się na nowo. Poszukiwania, plany, wielogodzinne debaty, a potem, jak za każdym razem, rozczarowanie. Nie chcę się znów angażować. To bezcelowe. Po tylu latach powinni się już nauczyć i zająć...

— Leo? Słuchasz? — Wystarczy krótkie zerknięcie w moje oczy, by poznał odpowiedź. — Mówiłem, że przyjechałem po ciebie i od razu wracamy na Islandię. Pierwszy zwołał zebranie nadzwyczajne. Wyjeżdżamy wieczorem.

— Ale...

— Żadnych ale, braciszku. Nie mieliśmy takiego przełomu od dawna. To świetna wiadomość! — Czarne oczy wręcz błyszczą mu z ekscytacji.

Chciałbym się ucieszyć tak jak on. Szeroko uśmiechać i rozmyślać nad wspólnymi wyprawami. Cokolwiek. Ale tylko stoję na środku chodnika i nie mogę wydusić słowa. Życie, które tu dla siebie stworzyłem, przepadło.

⇜ Poprzedni rozdział ........................................... Następny rozdział ⇝

* ~ *

Dawno nic tu nie było, prawda? Wiem, wiem, ale już wróciłam i mam nadzieję, że uda mi się wypracować regularne publikacje. 

Co do rozdziału — poznaliśmy naszego pierwszego narratora! Mam nadzieję, że Leonardo was zbytnio nie zamęczył. Facet potrafi robić z igły widły, prawda? 

No, to chyba wszystko. Zapraszam do komentowania, bo jestem niesamowicie ciekawa, jak spodobał się wam ten rozdział i jakie wrażenie wywarł na was Leo. 

Pozdrawiam, Maxine.