Rozdział VII

Dwunasty nie miał łatwego zadania. Odnajdywanie kolejnych braci zajmowało mu tygodnie, a niektórych nawet miesiące. Członkowie zakonu, od początków jego istnienia, mieli zwyczaj rozpraszać się po całym globie w oczekiwaniu na przełom i wspólnie spotykali się tylko w obliczu najważniejszych wydarzeń. Było to całkowicie zrozumiałe. Zakon niezwykle cenił sobie prywatność i tylko nieliczni wiedzieli o jego istnieniu. Ich misja musiała pozostać w cieniu.

W międzyczasie najmłodszy spotykał się ze swoimi informatorami, który przekazywali mu pogłoski na temat lokacji trzynastego brata. Niestety, większość z nich okazywała się bezwartościowa.

Pierwszy raz doznał zaszczytu, jakim okazało się odszukanie i sprowadzenie wybawiciela. Wcześniej zajmowali się tym starsi bracia, kiedy już wszyscy członkowie byli w komplecie. Dwunasty uznał, że Szósty mógł obawiać się, iż nie zdążą na czas i dlatego powierzył mu to zadanie.

Dwunasty od kiedy pamiętał, wolał pracować samotnie. Bycie najmłodszym, a zarazem najsłabszym, zawsze wymagało od niego większego nakładu pracy niż od starszych członków. Mimo to, zawsze starał się zasłużyć na szacunek współbraci. Wykonywał najpodlejsze zadania i choć zakon przez ten długi czas zmienił się nie do poznania, nigdy nie zwątpił w słuszność ich działań na tyle, by odejść.

Powrót do ojczyzny zawsze był najważniejszy. Dwunasty tęsknił za wiecznie zielonymi górami i ogromnymi lasami, znajdującymi się wokół jego rodzinnego miasta. Opuścił swój kraj zaledwie jako dziecko i choć minęło wiele długich lat, wciąż pamiętał zapach tamtego powietrza, świeżego i wypełnionego energią. Niedługo po jego przybyciu, w toku tragicznych wydarzeń, przejście do ich domu zostało zamknięte. Od tamtej pory bracia starali się je otworzyć, bezskutecznie. By to zrobić, potrzebowali Trzynastego.

Dwa lata wcześniej, najmłodszy miał okazję wyruszyć na podobną wyprawę. Niestety, całe przedsięwzięcie szybko okazało się być porażką. Błysk nadziei zniknął tak szybko, jak się pojawił. Wtedy udało mu się sprowadzić tylko jednego brata.

Teraz naprawdę czuł, że pierwszy raz od długiego czasu, przeżytego wśród niepowodzeń, bracia wreszcie mieli szansę na powrót do domu. Coś się zmieniło, ale nie potrafił tego wyjaśnić.

***

Najmłodszy nigdy nie narzekał na powierzone mu zadanie. Poszukiwanie braci dało mu możliwości, których nigdy inaczej by nie doświadczył. Eliminowało też inne obowiązki, których nie był tak skory wykonywać.

Od pierwszych chwil pokochał podróżowanie. Tutaj mógł poczuć się naprawdę wolny. Poznawanie nowych kultur, ich architektury i sztuki zawsze go fascynowało. Dzięki braciom rozsianym po świecie, mógł odwiedzać najdalsze zakątki w poszukiwaniu ich.

Przełożyło się to również na jego życie poza zakonem. Zawsze pozostawał w ruchu i nigdy nie zatrzymywał się w jednym miejscu na dłużej niż kilka lat.

Bracia zakonu byli duchami. Nigdy nie ściągali na siebie niepotrzebnej uwagi i unikali błysków fleszy. Jeśli już zajmowali się czymś publicznym, kryli się za podstawionymi ludźmi, którzy zbierali za nich laury i uznanie. Pozostali niewykrywalni. Niektórzy z nich spali, by zregenerować swoje siły i przeczekać na lepszy czas. Dwunasty zawsze posługiwał się fałszywymi dokumentami i płacił jedynie gotówką.

***

Podróż zapoczątkowana w kwietniu niemal od razu zaczęła przynosić owoce. Jak za każdym razem, najmłodszy dokładnie opisywał swoje postępy w dzienniku.

Na pierwszy przełom Dwunasty natrafił już na początku maja. Odnalazł wtedy Piątego, śpiącego w towarzystwie zimnych lochów starego angielskiego zamku. Potem odszukał Dziewiątego i Dziesiątego — bliźniaków przyczajonych pod nowoorleańskim cmentarzem. Na kolejnych, przybywających do siedziby zakonu braci, czekali Pierwszy i Szósty. Z Drugim skontaktował się właśnie Szósty, więc tamten udał się do posiadłości już wcześniej.

Pierwszy był najstarszym i najpotężniejszym z braci. Trzymał całą dwunastkę w ryzach. Młodsi odpowiadali wyłącznie przed nim. On miał zawsze ostatnie słowo w każdej kwestii, choć w swej mądrości brał pod uwagę zdanie reszty braci i potrafił przyznać się do błędu, gdy wiedział, że się mylił. Dwunasty darzył go szczególnymi wyrazami szacunku i traktował bardziej jak ojca, aniżeli brata.

Najmłodszy Jedenastego nie musiał szukać. Był z nim najbardziej zżyty i doskonale wiedział, gdzie go znaleźć. Dołączyli do zakonu w tym samym czasie i mimo różnic, zawsze udawało mu im się dogadać. Wraz z początkiem września najmłodszy przyjechał do maleńkiego miasteczka niedaleko Reykjaviku. Jego przyjaciel jak zwykle przebywał w swojej ulubionej grocie, kąpiąc się w gorących źródłach termalnych. Wyglądał jak prawdziwy wiking, mocno zbudowany i wysoki. Dwunasty dołączył do niego, i choć przeszkadzał mu odór siarki, wytrzymał tam dobre dwie godziny. Rozmawiali o wszystkim i o niczym, ostatecznie skręcając na tematy zakonu. Jedenasty zwierzył mu się, że zaczyna tracić nadzieję, na co Dwunasty zapewnił go, że tym razem czeka ich przełom. Brat spędził na Islandii jeszcze dwa dni w towarzystwie Jedenastego na podziwianiu natury, a potem rozjechali się w dwie różne strony. Starszy dołączyć do reszty braci, a Dwunasty do Rosji, gdyż dostał od niego informacje, że mógł tam przebywać Trzeci.

Odnalezienie Trzeciego nigdy nie należało do najłatwiejszych zadań. Stary paranoik zawsze ukrywał się w najdalszych zakątkach świata i zostawiał najbardziej skomplikowane zagadki. Dwunasty miał wiele szczęścia, że udało mu się uzyskać choć pobieżne informacje od innego brata. Inaczej, spędziłby na poszukiwaniach wiele długich tygodni wśród syberyjskich mrozów. Wskazówka Jedenastego doprowadziła go do Rosyjskiej Narodowej Biblioteki mieszczącej się w Petersburgu. Zaletą częstego podróżowania po świecie była niewątpliwie dobra znajomość języków obcych. Dwunasty bez problemu potrafił dogadać się z Rosjanami, a dzięki swojej siatce kontaktów już po kilku dniach od przyjazdu, miał wszystkie potrzebne papiery uprawniające go do przebywania między milionami naukowych woluminów.

Spędził tam bite dwa tygodnie na wyszukiwaniu interesujących go pozycji. Wiedział, że Trzeciego od zawsze interesował się rozwojem przemysłu elektrycznego i tym tropem podążał w swoim śledztwie. Ostatecznie po wielu godzinach spędzonym w tym pachnącym starym papierem miejscu, odnalazł odręcznie napisaną notatkę, nie mając wątpliwości, iż została pozostawiona tam przez Trzeciego. Jedna notatka prowadziła do drugiej, druga do trzeciej, a trzecia do czwartej, i choć frustrował się coraz bardziej, Dwunasty ani myślał się poddawać. Przełom nastąpił w połowie października, gdy odnalazł ostatnią, dziewiątą notatkę, podającą lokacją Trzeciego. Została oczywiście zakodowana tak, jak poprzednie, by nikt niepowołany nie mógł jej odczytać. Kodem posługiwali się wszyscy bracia i choć ich zapiski mogły różnić się drobnymi szczegółami, Dwunasty nie miał problemu z ich odkodowaniem.

Wskazówka prowadziła do malutkiej wioski, znajdującej się pod samymi rosyjskimi górami. Dwunasty opuścił Petersburg z samego rana.   

     Po drodze zatrzymał się w pewnej wsi, kilkanaście kilometrów od miejsca swojego celu. Wiedziony przeczuciem, postanowił zostać na noc w jednym z domostw. Okazało się, że straszna ulewa nawiedziła okolicę niedługo po przyjeździe Dwunastego. Z samego rana, gdy miał już wyruszać w dalszą drogę, do chaty przyszła pewna kobieta. Początkowo zaskoczyła go, najwyraźniej wiedząc o jego podróży i poleciła mu za sobą podążać. Zaprowadziła go do chatynki, stojącej na samym końcu wsi, tuż przy lesie.

Gdy tylko Dwunasty przekroczył próg budynku, wyczuł niezwykle silną energię. Rozejrzał się dookoła. Pachniało duszącym kadzidłem, okna pozasłaniano, więc mimo dnia, było ciemno. Miejsce oświetlono jedynie blaskiem wielu świec, porozmieszczanych w różnym częściach izby. W rogu pomieszczenia, na wielkim fotelu, siedziała okutana w koce starowinka, która śledziła jego ruchy niewidzącymi oczyma. Przywołała go do siebie ruchem ręki. Skłonił się przed  nią i wypowiedział słowa powitania. Wyciągnęła przed nim pomarszczoną dłoń, a on, najdelikatniej jak mógł, chwycił i zamknął w swojej. Doskonale wiedział, o co jej chodziło. Wpuściła go, by przekazać mu wizję.

Znalazł się wysoko nad ziemią, jakby wiedziony na skrzydłach ogromnego ptaka, spoglądał na nią z daleka. Nieboskłon zakryły czarne, burzowe chmury, lecz nie wysączyły ani jednej kropli deszczu. Ogromny piorun wystrzelił i trafił prosto w wielkie drzewo, które natychmiast spłonęło. Żar rozszedł się na cztery strony świata, niesiony z wiatrem daleko, jak okiem sięgnąć i niszczył wszystko na swojej drodze. Zatrzymał się dopiero przed morzem, które wylało i zgasiło płomienie, jednak zabrało ze sobą część brzegu.  

Obrazy urwały się nagle i Dwunasty z powrotem znalazł się w chacie. Staruszka chwyciła go mocno, zmuszając by się zbliżył. Jej kwaśny oddech niósł za sobą słowa, które wyszeptała mu do ucha. „Nadchodzi najpotężniejszy z magów. O, tak. Nadchodzi, jednak strzeż się. Nadchodzi ten, który będzie inny niż wszyscy do tej pory. Przekonasz się na własne oczy, akolito. Szczególnie ty.” Roześmiała się głośno, gardłowo. Ten śmiech przeraził Dwunastego. Szybko oddalił się z chaty, starając wyrzucić brzmienie jej ochrypniętego głosu z głowy. Nawet, kiedy znalazł się już daleko od wioski, wciąż w uszach słyszał ten śmiech.

Odnalazł Trzeciego tydzień później, dokładnie we wskazanym miejscu. Ten uparł się, że nie wsiądzie do samolotu, więc podróżowali Koleją Transsyberyjską. Powrót do reszty braci zajął im kilka tygodni, a myśli Dwunastego zaprzątały jedynie słowa staruszki. Ostrzegała go przed wybawicielem. To było dla niego niepojęte, tak bardzo, że zataił ten fakt przed współbraćmi. Uznał, że kobieta celowo go oszukała, choć nie mógł zaprzeczyć prawdziwości jej niszczycielskiej wizji. Poczuł się niezwykle zagubiony, pierwszy raz od lat.

***

Po powrocie do bazy zakonu, przez kilka dni siedział zamknięty z swoim pokoju, rozmyślając. Powiedział reszcie, że jest zmęczony, więc nie zaczepiali go bez potrzeby i dali czas, by mógł uporządkować myśli. Ostatecznie, Pierwszy rozkazał mu ponownie zająć się odnajdywaniem reszty braci. Dwunasty już kolejnego dnia wyruszył na dalsze poszukiwania. Tym razem wziął ze sobą asystenta, maga ziemi, którego obecność znacznie ułatwiała przedzieranie się przez puszczę.

Na miejsce dotarli tuż po zmroku, więc postanowili przeczekać z wyprawą do rana. Rozbili obóz pośród zwalonych kamieni i drzew, a w nocy ogrzewali się ciepłem z ogniska. Rankiem powietrze było wilgotne i przesiąknięte zapachem deszczu, który choć padało tylko przez kilka minut. O świcie, zaraz po śniadaniu, wyruszyli w głąb świątyni. Składała się z kilku poziomów. Ósmy znajdował się na najniższym z nich, praktycznie niedotkniętym kataklizmem grobowcu. Dwunasty przyjrzał się zdobionemu sarkofagowi. Niepodobnie do innych, tuż pod samym wiekiem wydrążone były małe otwory, prawdopodobnie doprowadzające tlen do środka. Asystent przy użyciu magii ziemi zdjął ciężkie wieko i oczom Dwunastego ukazała się sylwetka Ósmego. Był pogrążony w głębokim śnie, równie mocnym co sen umarłych. Obudzić mogło go tylko jedno, obecność innego brata.

– Powstań, mój bracie, Ósmy z rodzeństwa. Oto ja, najmłodszy, przychodzę do ciebie i proszę. Wstań, gdyż powrót na nasze wiecznie zielone ziemie jest bliski. – Najmłodszy dotknął dłoni Ósmego.

Przeszła przez nią wiązka światła, a oczy Ósmego nagle się otworzyły. Asystent szybko ułożył wokół niego kamienie energetyczne. Ten od razu zaczął z nich czerpać.  Dopiero posilony miał siłę wstać.

Wyglądał jak dzikus, w starych, zmurszałych ubraniach, cały przykryty warstwą kurzu. Pomogli mu wydostać się z sarkofagu. Wzrok miał rozbiegany. Wciąż nie był w pełni sił. Jednego składnika wciąż brakowało. Natychmiast uzupełnił ten brak. Po sklepieniu rozszedł się odgłos zadowolenia, a starszy brat wyciągnął się jak kot.

Ósmy wrócił z Dwunastym do obozu, gdzie został nakarmiony i napojony, a także otrzymał nowe ubranie. Najmłodszy opowiedział mu o wszystkich ostatnich wydarzeniach. Natychmiast ruszyli w drogę do siedziby zakonu.

Ostatnim bratem do odnalezienia okazał się Siódmy. Według informacji zdobytych przez najmłodszego i resztę braci, przebywał na terenie Chin. Wyruszył natychmiast.

***

Dwunasty minął ochronę i wszedł prosto do gabinetu szefa. Mężczyzna siedzący w skórzanym fotelu był odwrócony tyłem do wejścia, tylko po to, by niczym w słabym gangsterskim filmie, odwrócić się w odpowiednim momencie z krzywym uśmieszkiem na ustach.

— Spodziewałem się ciebie, bracie — powiedział Siódmy, na wpół rozbawiony, na wpół z podziwem. — Widzę, że nie straciłeś jednak swojej werwy. — Zajrzał za Dwunastego, na leżących na podłodze strażników.   

— Są jedynie ogłuszeni — odparł spokojnie najmłodszy.

— Szkoda. I tak miałem zamiar zredukować część kadry.

— Bracie, wróć ze mną. Reszta rodziny czeka na zjednoczenie z tobą.

— I dlatego wysłali swojego pieska na posyłki? Żałosne. Może chciałbyś się od nich wyrwać, co? Nie znudziło ci się życie mnicha? Załatwiłbym ci wszystko, o czym tylko mógłbyś pomyśleć.

— Nie jestem zainteresowany twoimi propozycjami.

— Wiem, wiem. Masz swoją misję. — Siódmy wywrócił oczami. — Biedny Dwunasty, nigdy nie potrafiłeś myśleć samodzielnie.

— Bracie, posłuchaj choć raz. Jesteśmy bliżej powrotu do domu niż kiedykolwiek.

— Świetnie. Tylko wiesz co? Powrót już mnie nie interesuje — poinformował z triumfem w głosie.

— Co takiego? — Dwunasty nie mógł uwierzyć w słowa brata. Przez cały swój żywot nie usłyszał podobnego stwierdzenia od żadnego z braci.

— To co słyszałeś. Nie chcę już wracać. Jestem tu porządnie ustawiony. A tam? Co mnie tam czeka? W najlepszym razie zaczęcie wszystkiego od nowa. Nasza ojczyzna pewnie nawet już nie jest taka, jaką ją zapamiętałeś. Pamiętasz ją chociaż, braciszku? Założę się, że nie.

— Przestań bluźnić! — krzyknął z wściekłością Dwunasty.

— O, o. Ktoś się zezłościł. — Zamilkł na chwilę i przypatrywał swoim wypolerowanym paznokciom. — No dobrze, zawrzyjmy układ.

— Jaki układ?

— Pomogę wam w powrocie… — zaczął Siódmy.

Dwunasty odetchnął z ulgą.

— Jednakowoż ja zostaję tutaj.

— Ale…

— Tylko tak mogę wam pomóc. Ciesz się, że w ogóle to proponuję.

— Nie mogę podjąć takiej decyzji sam. Wiesz, że muszę powiadomić resztę braci.

— Więc lepiej się pospiesz — stwierdził złośliwie Siódmy.

Dwunasty odwrócił się do wyjścia, gdy usłyszał głos brata.

— I nawet nie myślcie o zabiciu mnie. Dobrze wiecie, że beze mnie się nie uda.

— Pożałujesz tej decyzji.

— Nie bądź śmieszny. To wy będziecie żałować. Tyle lat zmarnowanych na nędzne marzenia. Dam ci radę, braciszku. Zacznij żyć chwilą, a nie przeszłością. Dobrze ci to zrobi.

Dwunasty minął uśpionych ochroniarz i wyszedł pokrętnymi korytarzami na powierzchnię.

***

— Ten nędznik! Jak śmie łamać nasze święte prawo? Powinien zapłacić za to życiem! — krzyknął Drugi.

— Nie — odparł Pierwszy mocnym, lecz cichym głosem. — Będzie nam potrzebny i dobrze o tym wie. Nie damy rady poczynić żadnych zmian do krwawego księżyca. Zajmiemy się nim po otworzeniu portalu.

— Ale bracie, może powinniśmy jednak coś z tym zrobić? — zaproponował Czwarty.

— Postanowiłem — powiedział twardo Pierwszy i już nikt nie śmiał podważyć jego woli. — Przekaż Siódmemu, że zgadzamy się na jego warunek. Idź, załatw to jak najszybciej — zwrócił się do Dwunastego. — Gdy skończysz, udaj się od razu na poszukiwania Trzynastego. Nie możemy tracić ani chwili dłużej.

— Zgodnie z twoją wolą. — Dwunasty skłonił się i odszedł.

Tym sposobem, dwa tygodnie później, Dwunasty wysiadł na lotnisku w Czechach.

+++

 Cześć wszystkim. 

To, co tutaj widzicie to już wersja 2.0 rozdziału. Dziękuję za wszystkie rady w komentarzach. Mam nadzieję, że teraz będzie lepiej. 

Pozdrawiam, Maxine.