Rozdział IX

Lena czuła się wyspana jak nigdy dotąd, a przynajmniej najlepiej od dwóch tygodni. Zaraz po śniadaniu Gerard oprowadził ją, Cypriana i bliźniaki po rezydencji. Okazała się być większa niż dziewczyna przypuszczała. Dwupiętrowy budynek miał dziewięć sypialni, sześć łazienek, własną bibliotekę, gabinet, pokój z eksponatami, a nawet staromodną bawialnię i coś na kształt sali balowej. Lenę najbardziej zainteresowała ogromna kuchnia, pełna mosiężnych garnków i błyszczących granitowych blatów, w której urzędowała pani Zosia — kucharka. Pulchna kobieta o intensywnie czerwonych włosach chętnie podzieliła się z nastolatką przepisem na sernik i obiecała specjalnie coś upiec na przyjazd reszty rodziny Lwowskich.

Wuj Gerard okazał się być całkiem w porządnym facetem. Na początku denerwował się obecnością nowych członków rodziny, ale później skupił się na swoim zadaniu i przestał się krępować. Mówił niewyraźnie i często poprawiał rogowe okulary na swoim zadartym nosie. Bez Antoniny w pobliżu jednak bardziej się rozluźnił i, mimo że zdarzało mu się czasem urywać zdania w połowie albo mówić je za cicho, zaimponował Cyprianowi swoim zapałem i wiedzą na temat historii oraz architektury.

— Twoja matka chyba za tobą nie przepada — stwierdził ojciec Leny w drodze na parter.

— T… to nie tak. — Gerard pokręcił energicznie kasztanową czupryną. — Po prostu jest zawiedziona, że nie odziedziczę po niej — zrobił przerwę na głębszy oddech — tytułu głowy rodziny.

Cyprian pokiwał zachęcająco głową, dając Gerardowi do zrozumienia, żeby kontynuował.

—  To miejsce prawdopodobnie przypadnie Teodorze, to jest, wnuczce młodszego brata mojego dziadka, eee… to znaczy naszego. Przyjedzie dzisiaj razem z rodzicami i bratem. I tak bym się do tego nie nadawał. — bąknął. —  Czy mówię niezrozumiale? — Powsuwał wystające kosmyki za ucho.

— Jest w porządku — odparł Cyprian. — Dlaczego właściwie nie mogłeś przejąć tytułu? Wybacz, jeśli nie chcesz o tym mówić, to nie mów. Po prostu wszystko, co dotyczy rodziny, bardzo mnie interesuje.

— Opowiem. To nic takiego — przyznał bardziej do siebie niż do słuchaczy. — Brzmi trochę staroświecko, ale głowa rodziny musi mieć potomków. Albo chociaż mieć taką możliwość w przyszłości. Ja… jestem bezpłodny — wydusił. — Staraliśmy się z żoną bardzo długo. Bezskutecznie. — Jego twarz wykrzywił smutek. — Kilka lat później rozeszliśmy się. Tak strasznie chciała mieć dzieci, a ja... — Spojrzał gdzieś przed siebie, najwyraźniej wspominając.

— Rozumiem, bardzo mi przykro. Nie powinienem był pytać. — Cyprian odpowiedział szczerze.

Nie wyobrażał sobie scenariusza, w którym Jola miałaby go opuścić, a trójka jego dzieci nigdy nie narodzić. Został ojcem w wieku dwudziestu pięciu lat i od tamtej pory pewna piegowata dziewczynka zupełnie zawładnęła jego światem. Dokładnie to samo stało się, kiedy na świat przyszły bliźniaki.

— Może dobrze się stało. Nie byłem najlepszym kandydatem i bez tego. Zauważyliście chyba, że nie… nie jestem najlepszym mówcą. — Uśmiechnął się słabo.

— Jesteś fajny — oznajmiła wesoło Tysia.

— Może przejdźmy teraz tutaj. — Gerard wskazał dłonią na przeszklone mleczną szybą drzwi, a drugą nerwowo podrapał się po karku. — To na pewno wam się spodoba.

Wuj nazwał ten pokój czerpalnią. Znajdował się na pierwszym piętrze, na rogu, więc miał okna na dwóch ścianach, a nawet mały balkonik. Pomieszczenie nie wydawało się specjalnie duże, ale może dlatego, że mieściło wiele gablotek z kamieniami w różnych kolorach. Stał tu także ogromny, rozkładany fotel. Znajdowały się tu też cztery wielkie pudła. Pierwsze całkowicie zalano wodą, inne ziemią. Jedno z nich miało w środku nawet podpalone drewno. Lena zastanawiała się do czego mogły służyć. Jak na zawołanie, Gerard zaczął opowiadać o przeznaczeniu pomieszczenia i kamieni.

— Na pewno słyszeliście o tym, że musimy się od czasu do czasu podładować. — Lena i Cyprian skinęli głowami. — To właśnie miejsce, gdzie to robimy.

— Wygląda niepozornie. — Zauważył Cyprian.

— Dlatego, że cały proces jest bardzo prosty. Najpierw musimy naładować kamienie daną energią żywiołu. Później, poprzez bezpośredni kontakt, pobieramy ją z kamienia.

— Nie łatwiej byłoby po prostu pobierać energii bezpośrednio, no nie wiem, na przykład z ziemi? — Zapytał ojciec.

— Kamienie pełnią funkcję katalizatorów. Słyszałem… podania, w których była mowa o czerpaniu z samej natury, ale nigdy nie widziałem tego na własne oczy. Nie mam pojęcia czy to w ogóle możliwe. — Złapał się ręką za ramię trochę powyżej wysokości łokcia. — Energia jest wtedy za bardzo rozsiana w przestrzeni i bezkształtna. Kamienie przyciągają ją i kumulują w sobie.

— To doprawdy niezwykłe. — Zachwycał się Cyprian. — Mogę któregoś dotknąć?

— Proszę bardzo. Choć… choć nie jestem pewien czy cokolwiek poczujesz. Matka wspominała mi, że twoja iskra jest uśpiona. Może gdyby Lena spróbowała…

— Ja podziękuję — rzuciła natychmiast, machając dłonią w zaprzeczeniu. Nie ma mowy, żebym tego dotknęła.

Cyprian przyłożył dłoń do czerwonego kamienia i poczuł jego gładką fakturę. Co ciekawe, kamień był ciepły, ale nic poza tym się nie stało.

— Szkoda — wzruszył szerokimi ramionami — myślałem, że może mi się uda.

— Chodźmy dalej. Pokażę wam dom od frontu. Co… co sądzicie?

— Tak! — Krzyknął Julek, który nie odzywał się od jakiegoś czasu.

Dzieciaki znudziły się już zwiedzaniem. Nerwowo kręciły się wśród gablotek i zdecydowanie nie słuchały wywodu wuja.

— I zrobimy bitwę na śnieżki — dodała Tysia.

— Ech, urwisy. — Gerard nachylił się do dzieci z poważną miną. — Tylko weźcie rękawiczki, bo z zimna poczerwienieją wam palce i zaczną palić żywym ogniem.

— Kłamczysz — oburzył się Julek. — Nigdy tak nie było.

— Bo nigdy nie byliście w magicznej posiadłości. — Wuj powiedział wszystkowiedzącym tonem, ale ponad głowami bliźniaków puścił perskie oko w stronę Cypriana.

— Zbieramy się. — Zarządził ojciec. — Inaczej nie zdążymy na drugie śniadanie.

— Powiedziałam pani Zosi, żeby zrobiła kakao — dodała Lena.

To zupełnie przekonało dzieciaki do ruszenia w drogę.

Po mrożącej krew w żyłach bitwie, która skończyła się śniegiem za koszulką Julka i zupełnie przemoczoną kurtką Tysi, obejrzeli posiadłość z zewnątrz. Dom pomalowano na biało, dach pokryto czerwoną dachówką. Do wejścia prowadziła weranda z ozdobnymi kolumienkami. Dwuskrzydłowe drzwi frontowe były potężne i u góry miały witraże z motywem dwóch walczących lwów. Wszystkie okna ozdobiono sztukaterią. Nad tarasem znajdującym się po przeciwnej stronie widać było zadaszony balkon, na którym, jak wspomniał Gerard, jego matka lubiła przesiadywać w lecie. Lena została oczarowana elegancją budynku i smakiem, z jakim wykonano wszystkie zdobienia, tak by nie przytłaczały całej konstrukcji. Na tyłach znajdował się nawet mały domek dla gości z czterema sypialniami, własną kuchnią i dwoma łazienkami.

Ostatnim przystankiem okazał się warsztat z piecem hutniczym, gdzie jak się okazało, Gerard projektował i samodzielnie wykonywał szklane ozdoby. Chętnie opowiadał rodzince o kolejnych etapach robienia szklanych kwiatów, które cieszyły się jego specjalnym zainteresowaniem i pokazywał wszystkie potrzebne do tego narzędzia. Dzieciaki trochę się ogrzały i wysuszyły. Lena nie zapamiętała nawet połowy nazw, ale zapał mężczyzny sprawił, że uznała cały proces tworzenia ozdób za interesujący. W składziku miał ich ponad dwieście sztuk i wciąż dopracowywał kształty. Lenie najbardziej spodobała się bransoletka z barwionych koralików w kształcie małych różyczek. Wuj postanowił ją jej podarować. Prześliczna — pomyślała, zachwycając się bogactwem szczegółów. Kwiatki wyglądały jak żywe, ich płatki wypolerowane, a listki szorstkie. Ojciec pomógł jej ją włożyć, choć w towarzystwie szerokich bransolet z czarnymi kamieniami, nie prezentowała się już tak dobrze, bo ginęła przy ich wielkości.  

— Z chęcią opowiedziałbym wam więcej, ale zbliża się pora drugiego śniadania. Pora wracać do domu. — Stwierdził Gerard, patrząc na ogromny zegar wiszący nad drzwiami i wszyscy podreptali za nim po chrzęszczącym pod butami śniegu.

Okazało się, że w rezydencji pojawili się pierwsi goście. Wszyscy Lwowscy oprócz Antoniny, Franciszka i ich dzieci pochodzili z linii młodszego brata ich ojca. Ten zaś miał dwoje dzieci, które miały swoje i tak dalej.

Antonina właśnie gawędziła w salonie ze swoją kuzynką, osiem lat młodszą Cecylią i jej córką Haliną. Emil — syn Haliny — od razu zerwał się z fotela, gdy zobaczył wchodzącego Gerarda i przywitał się z wujem. 

— Wujku, tak dawno cię nie widziałem. — Uścisnął mężczyznę.

— Wyrosłeś. — Spojrzał na chłopaka.

Miał podobny wzrost do Gerarda, ale był szczuplejszej budowy.

— Już od dawna nie rosnę. Mam już dwadzieścia sześć lat.

— Jak ten czas leci. I co teraz robisz, bo chyba już skończyłeś studia?

— Dostałem się na staż do instytutu. — Emil wypiął chudą pierś z dumą.

— To wspaniale. — Gerard poklepał chłopaka po plecach. — A co porabia moja ulubiona kuzynka? Gdzie zgubiłaś męża? — Mężczyzna najwidoczniej o wiele swobodniej się czuł w towarzystwie znajomych twarzy. Nawet dykcję miał jakby lepszą.

— Pojechał na spotkanie biznesowe za granicę — odparła Halina wysokim głosem. — Przynajmniej nie będzie ci truł o nowych technologiach.

— Masz całkowitą rację. — Gerard zaśmiał się i zaraz usunął w cień.

— A to kto? — Zdziwiła się Cecylia. Czyżbym o czymś nie wiedziała? — Staruszka odwróciła się w stronę Cypriana i dzieciaków z zaskoczoną miną.

— Mówiłam ci wczoraj przez telefon, że przyjeżdża syn Franciszka z dziećmi. Wcale mnie nie słuchałaś, przyznaj się. — Antonina wycelowała w kuzynkę chudy palec.

— Słuchałam, ale wiesz, że ostatnio mi się pogorszyło. Ten nowy aparat słuchowy jest nic niewarty. — Cecylia była młodsza od Antoniny o osiem lat, ale przez problemy ze słuchem i okulary ze szkłami grubości denek od butelek, wszyscy brali ją za starszą.

— Chodźcie, niechże was wszystkich wyściskam — powiedziała seniorka i rozłożyła wiotkie ramiona.

Lena niechętnie podeszła pierwsza, a za nią podążyły bliźniaki asekurowane z tyłu przez ojca.

Wszyscy udali się później do jadalni na drugie śniadanie, a Cecylia podczas jedzenia opowiadała historie z młodości, zabijając tym samym czas i rozweselając towarzystwo.

Później, niedługo po obiedzie, przyjechali Roman z żoną Klementyną i dwójką dzieci — dwudziestotrzyletnią Teodorą i osiemnastoletnim Zygfrydem. Kobieta była przysadzistą blondynką, a jej mąż rudym i piegowatym chudzielcem. Teodora nie poświęciła wiele czasu Lenie i jej rodzeństwu w przeciwieństwie do jej brata. Bardziej zaabsorbowała ją rozmową z Antoniną, która najwidoczniej była dla niej wzorem. Dziewczyna wyglądała jak mieszanka rodziców — ładna, piegowata blondynka o niebieskich oczach po matce.

Zygfryd nie czekał z oficjalnym powitaniem, tylko z uśmiechem uścisnął Lenę. Miał raczej średni wzrost, tylko trochę wyższy nowopoznanej od kuzynki, ale dodawał sobie parę centymetrów, stawiając ogniście rude włosy na żel.

— Wreszcie ktoś w moim wieku. Jestem Zygfryd, ale mów mi Ifryt, wszyscy tak do mnie mówią. — Wyszczerzył się w uśmiechu. Miał trochę dłuższe kły, co nadawało mu intrygujący wygląd. Podobnie było z wystającymi kośćmi policzkowymi, które posiadała chyba połowa Lwowskich.

— Nie oczekuj, że ja też będę, synu — powiedziała groźnie Klementyna. — Nie po to wybierałam ci imię, żebyś je sobie zmieniał.

— Chcesz się stąd wyrwać? — Zignorował matkę, puszczając jej słowa mimo uszu. — Znam fajne miejsce, ale uważaj, bo mogę cię zdeprawować. — Uniósł brwi, które zdawały się żyć swoim własnym życiem.

— Zaryzykuję — zgodziła się Lena, zostawiając resztę rodziny samej sobie.

Ifryt rzeczywiście mógłby wyglądać jak demon ognia. Całą twarz i szyję miał pokrytą piegami, a było ich o wiele więcej niż u Leny. Nosił krótką kozią bródkę, co w połączeniu z nastroszonymi włosami, nadawało jego twarzy kształt diamentu. Na upartego ktoś mógłby pomyśleć, że są z Leną rodzeństwem, tak bardzo byli do siebie podobni.

Oczy miał równie złote jak Lena. Figlarnie patrzył na nową kuzynkę, pokazując jej okolice domku dla gości. Widocznie miał z tym miejscem dużo zabawnych wspomnień. Przechodząc obok zaśnieżonej huśtawki, opowiedział jej jak złamał nogę, skacząc z niej, kiedy próbował popisać się przed Emilem. Potem wspomniał o kotach, które zawsze znosił tutaj z okolicy, a których ciocia Antosia nigdy nie miała serca wyrzucić. Było mu szkoda, że obecnie w rezydencji nie ma żadnego.

— Z domku gościnnego w którym się zadekowaliśmy, widać miasto. Chodź, pokażę ci. Zabrałbym cię do ogrodu, ale pewnie niekoniecznie będzie ci się chciało siedzieć tam na mrozie.

— Dobrze kombinujesz — przyznała mu rację.

W domku było niewiele cieplej niż na świeżym powietrzu. Najwyraźniej nikt nie zdążył napalić w kominku. Ifryt nie spodziewał się tego, ale zamierzał od razu naprawić ten problem. W zaczerwienionych uszach nosił drewniane tunele i choć nie zmarzł aż tak bardzo, wiedział, że Lenie na pewno jest zimno. W końcu jej jeszcze nie ogrzewała krążąca w żyłach ognista energia. Wyszedł do komórki i zaraz wrócił z naręczem drewna. Wrzucił drwa i rozpalił je przy użyciu magii.

W jego dłoni pojawił się płomyk, który cisnął do kominka. Potem uniósł nieznacznie ręce, a ogień stopniowo zwiększał swoją objętość. Lena wpatrywała się w niego z przerażeniem, stojąc nieruchomo. To było pierwsze użycie magii od czasu jej pobytu w szpitalu. Chłopak poszedł w tym czasie nastawić wodę na herbatę. Gdy wrócił, i zastał skamieniałą kuzynkę, bardzo się zdziwił. Pacnął ją lekko w ramię, przywracając tym samym do rzeczywistości.

— Zupełnie zapomniałem, że nie jesteś do tego przyzwyczajona. Ale to chyba nie pierwsza magia jaką widzisz? — Zaniepokoił się.  — Nie popisałem się tym za bardzo.

— Widziałam ją już wcześniej — przyznała zgodnie z prawdą. — Tylko wiesz, nie za bardzo za nią przepadam. — Spróbowała się opanować i nie dać poznać Ifrytowi, jak bardzo się wystraszyła. W trzymanej z tyłu ręce wbiła paznokcie w wewnętrzną część dłoni. 

— Hę? Ty tak na serio? — Ifryt nie mógł uwierzyć w jej słowa. Podobna sytuacja wydawała mu się po prostu niemożliwa.

Lena skinęła głową. Zajęła miejsce na kanapie i przykryła sobie nogi miękkim kocem w kolorze kawy z mlekiem. Zygfryd usiadł naprzeciwko niej po turecku na drugiej sofie.

— Nie wiesz, co tracisz. Magia jest zajebista. Jak można jej nie lubić?

— Jakoś tak wyszło — odpowiedziała niechętnie.

— Ale ponoć przyjechałaś tu przejść rytuał — dopytywał.

— No tak. Tylko że później wracam do dawnego życia. Oczywiście was nie zamierzam zostawiać. — Lena zaśmiała się nerwowo.

— Marne pocieszenie. Wiesz co, musisz mi wszystko opowiedzieć, jeśli chcesz liczyć na moje wybaczenie — stwierdził poważnie, ale dało się wyczuć w jego słowach ironię.

Czajnik zagwizdał i Ifryt udał się do kuchni.

— Z cukrem? — zawołał przez otwarte drzwi.

— Jedną łyżeczkę.

Zaraz wrócił z kubkami parującej herbaty, pachnącej malinami.

Powoli zaczynało robić się cieplej. Kominek dawał przyjemne, ciepłe światło, które w pełni wyeksponowało złote elementy pomieszczenia. Domek urządzono tak samo bogato jak główny budynek.

Lena opowiedziała mu historię o tym, jak podpaliła pościel w szpitalu i o tamtym okropnym uczuciu, kiedy obudziła się w środku nocy. Nie była pewna, dlaczego postanowiła podzielić się z nim tą historią. Może myślała, że pomoże jej się to zdystansować od tamtych wydarzeń. Atmosfera nieco się zagęściła.

— Niezły kwas. Nie zazdroszczę. — Chłopak pokręcił głową. — To musiało być okropne.

— Było. Najgorsze co mi się do tej pory przytrafiło.

— Rozumiem cię. — Przytaknął, po czym podmuchał swoją herbatę. Para unosząca się nad zielonym kubkiem zafalowała. — Tylko wiesz co? — Gładził swoją kozią bródkę, nie bardzo wiedząc czy kontynuować swój wywód. — Nie chcę być chamski czy coś, ale po części sama byłaś sobie winna.

Lena posłała mu zdziwione spojrzenie. Jak może tak mówić?

— No tak, zdjęłaś bransoletki. Gdybyś tego nie zrobiła, nic by się nie stało — rozwinął.

— Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to będzie miało takie konsekwencje.

— Tak, ale wiesz, mogłaś wykminić, że są tam nie bez powodu.

— Może mogłam, może nie — odparła, zdenerwowana. Jak on śmie? Wcale go tam nie było. — Dawali mi takie prochy, że myślenie nie było wtedy moją najlepszą stroną — spróbowała się uspokoić i coraz bardziej ściskała swoją herbatę w dłoniach. Gorąco zdawało się jej wcale nie przeszkadzać.

— Jeśli tak mówisz, to pewnie tak było. — Ifryt uniósł ręce w obronnym geście. Nawet na dłoniach miał piegi. — Chciałem tylko powiedzieć, że to nie wina magii samej w sobie. Nie jest zła. Twój przypadek jest wyjątkowy. Gadają o tym nawet u mnie w szkole.

— Naprawdę? Niby co? — Lena upiła łyk herbaty. Mmm… pyszna.

— Chodziły różne plotki. — Machnął ręką lekceważąco. — Jesteś tam sławna, sensacja ostatnich tygodni. Po feriach pewnie przycichnie, jak wszystko inne.

— No mów wreszcie — ponagliła. Odstawiła kubek na szklany stolik, który odpowiedział jej brzęknięciem. 

— Jedni truli, że jesteś bardzo potężna, inni, że masz jakieś super moce, takie bzdury. Nikt, kto był wtedy na miejscu wypadku, nie chciał nic mówić. Nawet mój przyjaciel Karol, wredny dziad. — Pokręcił głową z irytacją. — Nie pochwalił się nawet, że tam był. Dopiero jak Przemek powiedział, że nie wrócił wtedy na noc do pokoju, zaczęliśmy coś podejrzewać. Przyznał się dopiero, jak go przycisnęliśmy, a i tak nie zdradził żadnych szczegółów. Ściśle tajne. — Zygfryd powiedział cienkim głosikiem i uniósł oczy w górę — powtarzał za każdym razem.

— Dałbyś mi do niego jakieś namiary? Już dawno chciałam podziękować za ratunek, ale wyszła ta sprawa z bransoletkami i jakoś nie było okazji.

— Pewnie, tylko nie próbuj z nim flirtować. W tych sprawach to straszny mięczak — dodał. — Sorry bracie, musiałem to powiedzieć — rzucił w przestrzeń.

— Zapamiętam. I tak ostatnio nie jestem w nastroju. — Lena spojrzała w okno. Zaczął padać śnieg.

— Szkoda, że nie chcesz używać magii — westchnął Ifryt — co nadal uważam za wyjątkowo głupie.

Lena przewróciła oczami.

— Moglibyśmy chodzić wtedy do tej samej szkoły.

— A co, z moją byłoby coś nie tak?

— No raczej. — Klepnął się w uda i podniósł z kanapy. Zaczął krążyć przed kominkiem. Jego sylwetka pozostawiała cienie, przesuwające się po całym saloniku. — Do mojej chodzą tylko i wyłącznie elementaliści. — Zaczął wyliczać. — Wiesz, możesz używać magii, kiedy chcesz i jak chcesz, no powiedzmy, że tak jest. Mamy normalne lekcje, ale też i trochę praktyki. — W wewnętrznej części jego dłoni pojawił się maleńki płomyk, którym żonglował między palcami. Sztuczka wyglądała bardzo efektownie. Na końcu podrzucił go w powietrze i złapał.

Lena skrzywiła się, myśląc, że się poparzył, ale kuzyn tylko pokazał jej nietkniętą dłoń i wyszczerzył równe zęby w uśmiechu.

— Mój mentor mnie tego nauczył. Widzisz, zupełnie nieszkodliwe. Z tobą też tak będzie. Własny ogień nie zrobi ci krzywdy — zapewnił.

— Ogień to ogień. Każdy jest taki sam. — Dziewczyna wzruszyła ramionami.

— Absolutnie nie. Ten stworzony z magii ma pewne właściwości, jeśli chodzi o właściciela. Wiesz, że każdego jest inny? Trochę jak odciski palców.

— Gadasz od rzeczy. — Spojrzała na niego z politowaniem.

— Oh, kuzynko. — Przytknął teatralnie dłoń do serca, jakby go zabolało. — Jak możesz mi nie wierzyć, czarnej owcy tej rodziny? Już się na mnie poznałaś? A myślałem, że miałem taki dobry start.

— Czarna owca? Co takiego zrobiłeś?

— Było się tu i tam. Robiło to i tamto, dużo by opowiadać. Ale powiem ci tylko, że przy idealnej siostrzyczce każdy by wyszedł na gamonia.

— Okej, owco, wiesz czego nie zrobiłeś? Po coś tu w końcu przyszliśmy.

— Nie pokazałem ci widoku. — Ożywił się.

— Dokładnie. Prowadź.

***

Tuż przed kolacją zjawił się Piotr, ostatni zaproszony członek rodziny Lwowskich. Był potężnie zbudowanym mężczyzną zaraz przed czterdziestką. Nosił gęstą rudą brodę i przypominał Lenie w jakiś sposób szkota. Okazało się, że jest byłym wojskowy i niedawno otrzymał stanowisko szefa ochrony budynku rady. „To największy ośrodek skupiający magów w kraju, zajmujący się całą biurokracją i będący jednocześnie sądem najwyższym, i miejscem obrad rady” — tłumaczył.

Był rzeczowy i jak wszyscy wcześniej wyściskał nowych członków rodziny z tym, że uścisk jego imponujących ramion niemal bolał, szczególnie wciąż poobijaną Lenę. Szybko znaleźli z Cyprianem wspólny temat, a kiedy już rozgadali się na temat siłowni i ćwiczeń, nikt nie mógł ich zagłuszyć.

Okazało się, że wspólna kolacja jest jednym z ważniejszych punktów dnia w rezydencji Lwowskich. Dzisiejszego wieczoru wszystkie krzesła zostały zajęte. Pani Zosia upiekła roladę ze śmietanowym kremem, która pachniała obłędnie. Ludzie gawędzili ze sobą wesoło, a kobiety wymieniały się najgorętszymi ploteczkami. Lena oczywiście nie znała żadnej z osób o których wspominały, lecz nie przeszkadzało jej to w słuchaniu. Lecz gdy tylko wyczytała z twarzy ojca, że ten zamierza wypytywać o magię, wymknęła się z kolacji pod pretekstem bólu głowy.

 Tak samo jak wczoraj, Cyprian szybko znalazł sposób by wciągnąć, tym razem większą ilość osób, w rozmowę na temat magii i pytał o wszystko, co przyszło mu do głowy. Wszyscy chętnie mu odpowiadali, a z każdej nowej informacji cieszył się niczym dziecko.

— Jestem arcyciekawy, jak to u was wygląda. Władacie chyba jednym żywiołem, tak? Móc posiadać ich więcej byłoby chyba przesadą, prawda?

— Czy właśnie nazwałeś mnie przesadą, panie Lwowski? — Piotr roześmiał się swoim basowym głosem. — Większość z nas tutaj obecnych panuje nad wszystkimi czterema żywiołami. Jeśli nie wierzysz, mogę zaprezentować. — Już uniósł prawą rękę, ale Cyprian szybko pokręcił głową, gdyż zauważył, że jego córka jeszcze całkowicie nie opuściła jadalni.

— Może później — rzucił. — Jak właściwie używacie magii? Z tego co zauważyłem, po prostu machacie rękami i … tyle.

— Mniej więcej na tym to polega — odezwał się Emil. — Praktycznie wszyscy elementaliści używają dłoni do skumulowania energii, ale cała magia zaczyna się w głowie. Musisz najpierw uformować myśl o tym, co chcesz zrobić, żeby cokolwiek się stało. Chociaż, muszę przyznać, że zazwyczaj robię to raczej automatycznie, tak jak ty podnosisz teraz widelec.

Cyprian opuścił sztuciec na pozłacany talerz.

— Jak właściwie silni jesteście? Do tej pory widziałem tylko kilka płomyków.

— To bardzo indywidualne, z resztą jak każda cecha. Magia niektórych może rzeczywiście zatrzymać się na, jak to ładnie ująłeś „płomykach”, ale są i bardzo potężni elementaliści — odparł Emil naukowo brzmiącym tonem.  

— Ja prawdopodobnie mógłbym na raz podpalić średniej wielkości park — rzucił Piotr. — Nie żebym kiedykolwiek próbował.

— Nikt w to nie wątpi, kuzynie. Ale jeśli chodzi o potęgę, ja bym cię zmiażdżyła. — Halina nachyliła się nad stołem i zmrużyła oczy w stronę Piotra.

— Na pewno — rzucił drwiąco mężczyzna.

Emil przerwał tę wymianę zdań.

— Statystycznie kobiety posiadają, jakby to ująć, pojemniejszą iskrę, co skutkuje większymi zasobami energetycznymi.

— A ty zawsze musisz wyskoczyć z tymi swoimi naukowymi teoriami. — Roman pokręcił głową. — Raz byś dał sobie spokój, siostrzeńcu. 

— Kiedy to prawda — obruszył się Emil, poprawiając okulary na długim nosie.

— Eh, co ja z wami mam. — Skomentowała nestorka rodu.

Wszyscy się roześmiali.

***

Po kolacji Antonina zaprosiła Lenę do siebie. Nastolatka odczuwała zmęczenie po całym dniu, ale postanowiła wykrzesać z siebie ostatki energii. Dziewczyna zastanawiała się, dlaczego staruszka chce z nią rozmawiać na osobności, ale nie martwiła się. Będzie co ma być — stwierdziła, otwierając drzwi sypialni ciotki. Zajrzała do środka.

— Śmiało, nie krępuj się. Mamy dużo do omówienia — rzekła, przywołując dziewczynę ręką.

— Zrobiłam coś nie tak? — Nastolatka zapytała niepewnie, nie wiedząc, czego się spodziewać.

— Ależ skądże znowu. Jesteś uroczą osóbką, nie masz się o co martwić.

Lena usiadła niepewnie obok kobiety na pikowanej, bordowej sofie.

— A więc? Jeśli nie zrobiłam niczego złego, to o co chodzi?

— Rzecz w tym dziecino, że twój ojciec powiedział mi o twoich obawach względem naszego dziedzictwa. Bardzo mnie to zmartwiło. Nie powinnaś bać się swoich możliwości.

— A więc o to chodzi. Pani Antonino… — Lena zaczęła, ale jej przerwano.

— Możesz mi mówić ciociu, jesteśmy w końcu rodziną.

— Ciociu Antonino. Miałam nadzieję po tym wszystkim, po rytuale — Lena poprawiła się — wrócić do dawnego życia. Mam plany. Chcę skończyć szkołę gastronomiczną i w przyszłości otworzyć własną kawiarenkę. Nie chcę tego rzucać dla… magii. Miałam już z nią kontakt i napatrzyłam się wystarczająco. Nie obraź się, bardzo polubiłam ciebie, wuja Gerarda i resztę rodziny, ale to… po prostu nie dla mnie.

— Oczywiście, że się nie obrażę i rozumiem twój punkt widzenia, ale jeszcze zmienisz zdanie, zobaczysz. Widzę to, o tutaj — dotknęła klatki piersiowej Leny tuż nad sercem.

— Na pewno nie. — Dziewczyna pokręciła głową. — Od czasu tamtego wybuchu nie mogę nawet znieść myśli, że mogłoby się to powtórzyć.

— A wcześniej? Co czułaś względem magii przed tamtym zdarzeniem? — Spojrzała prosto w złote oczy nastolatki, tak bardzo podobne do jej własnych.

— Ja… — zaczęła, ale nie wiedziała co powiedzieć. Zmarszczyła czoło, ukazując między brwiami lwią zmarszczkę.

Lena rozejrzała się po pokoju, jakby szukając odpowiedzi ukrytej na wytapetowanej ścianie. Nic tam jednak nie znalazła. Przeniosła wzrok na palące się na etażerce świece zapachowe. Płomienie dawały przyjemne, ciepłe światło, od czasu do czasu falując to w prawo, to w lewo.

Nie miała pewności. Wszystko działo się wtedy tak szybko. Na początku nie uwierzyła w słowa ojca. Naskoczyła na doktora po tym jak myślała, że oszukiwał jej tatę, a później…

— Zastanów się, nie mów niczego pochopnie. Nie musisz mi teraz odpowiadać. Daję ci czas do piątku — powiedziała łagodnie Antonina.

Dostrzegła wewnętrzną walkę dziewczyny i rozumiała, że sama musi dojść do ostatecznych wniosków. Widziała w Lenie odbicie samej siebie w młodości i przykro jej było patrzeć na niechęć i wycofanie dziewczyny względem tego, co czyniło ją wyjątkową.

…przyszedł ten mężczyzna, Daniel i pokazał jej magię. Stanowiła niebezpieczeństwo, tak, ale zarazem fascynujące i piękne. A dzisiaj jeszcze ta sztuczka Ifryta. Gdy była jej światkiem, przeraziła się, lecz kiedy pomyślała o tym triku później, nie napawał jej już strachem, a raczej zaintrygował. Lena pamiętała, jak w dzieciństwie uwielbiała oglądać palące się świece, a mama zawsze wyganiała ją, myśląc, że może zrobić sobie krzywdę. Ale Lena nigdy nie bała się płomieni, nawet wtedy, kiedy się oparzyła.  

+++

Hej, moi drodzy.

Dzisiaj poznaliśmy paru nowych bohaterów. Jeśli wszystkich nie zapamiętaliście, nie martwcie się, wciąż sama mam z tym problem. Rodzinka w pełnej okazałości będzie pojawiać się tylko do dwunastego rozdziału, później zostaną tylko ci potrzebni do fabuły. Pewnie gdzieś znalazłoby się jeszcze parę rodzynków, ale nie chciałam przesadzać. Tymi wszystkimi imionami chciałam podkreślić jak rodzina Leny jest duża i przy okazji wspomnieć o sektorach w których pracują. Mamy więc wojskowego i naukowca. O kolejnych zawodach dowiemy się trochę więcej w kolejnym rozdziale.

Przed Leną stają ciężkie wybory i przestaje być pewna  swojego stanowiska w stosunku do magii.

Jeżeli nie wyjaśniłam czegoś do tej pory, co chcielibyście wiedzieć o świecie magii, piszcie w komentarzach. Przez to, że sama siedzę w nim od jakiego czasu, wszystko wydaje mi się być jasne, ale dla was niekoniecznie musi. Pozdrawiam, Maxine.